WIECZNA WACHTA LEGENDARNEGO KAPITANA HOLOWNIKÓW PAROWYCH - TEODORA HAWRYLUKA

ZMARŁ JEDEN Z OSTANICH ABSOLWENTÓW SZKOŁY SZTURMANÓW W ELBLĄGU - TEODOR HAWRYLUK KAPITAN WIELKICH PAROWCÓW ODRZAŃSKICH.

Teodor Hawryluk pływał na tylnokołowcach.

Urodził się 20 marca 1937 r. W 1952 rozpoczął naukę w Szkole Szturmanów w Elblągu, od 1953 roku przeniesionej do Wrocławia. Ukończył ją w 1954. Pływać zaczął zaraz po zakończeniu szkoły. Jak sam mówi „nie było wyjścia”. Na temat budowy statków uczył się w szkole, ale to samo życie dało mu najwięcej wiedzy. Dołączył do załogi kapitana Blachowskiego, w której współpraca rozwijała się bardzo dobrze. Rozpoczął pracę jako marynarz na „Ładzie”, następnie jako bosman na „Kupale”. Gdy w1957 powołano go do wojska to skierowano go do marynarki wojennej. Służył w pierwszej załodze ORP „Wicher”, jako dowódca drużyny bosmańskiej. Po wojsku wrócił do Żeglugi na Odrze na stanowisko bosmana. Kilka miesięcy służył na HP „Radgost”, w1961 roku został sternikiem na „Karkonoszach”. Wkrótce zastąpił na stanowisku kapitana Zenona Oparę. W 1964 przejął ster na „dużym Holendrze”, na „Perkunie”, a po kolejnym roku wziął pod komendę statek tylnokołowiec parowy „Śląsk”. Dowodził tym największym holownikiem na Odrze do chwili wycofania go z żeglugi, co miało wymiar symboliczny. Ze złomowaniem „Śląska” zakończyła się epoka parowców na Odrze.
Od 1968 roku dowodził pchaczem Tur-41, od 1969 pchaczem Tur 59, od 1970 barką motorową BM-5054, od 1971 BM-5505, od 1972 BM-5513. Odbywał rejsy na zachód Europy. W 1974 roku zachorował na zapalenie płuc i ponad miesiąc leczony był w szpitalu w Hadze. Po powrocie do kraju skierowano go do Nowej Soli, gdzie od 1974 roku był kapitanem d/s. żeglugi i szkolenia w Stacji Obsługi Trasowej ŻnO. Od 1984 roku pływał BM-5058 na Zachód. Później dowodził pchaczem Bizon 106. Kpt. Teodor Hawryluk Holownik „Karkonosze” zabierał 6 barek, płynąc z nimi z prędkością 4 km/h. Barki holowane były „na krótko”. W pociągu dwie pierwsze barki były najważniejsze. Pierwsza była najcięższa. Druga barka za holownikiem była barką sterującą. Na pozostałych nie musiało być załogi do sterowania. Natomiast w dół rzeki prowadzono barki na długich linach i na wszystkich musiały być obsady do sterowania, a prędkość takiego pociągu wynosiła 10-12 km/h. W 1972 roku uzyskał patent reński, a wkrótce też kanałowy, a to z uwagi na interes firmy, która na wodach śródlądowych Niemiec nie musiała już wynajmować pilota.
Na emeryturze był od 1994 roku. Ostatni rejs odbył w 2005 roku. Przyszłość żeglugi na Odrze jest smutna. Kiedyś mieliśmy ok 300 barek motorowych i ok 200 pchaczy – wspomina. To była flota! Nawet moje wnuki nie doczekają już takiej floty. By powstała potrzeba wielu lat i kilku pokoleń. OPRACOWAŁ MARIUSZ GAJ

Rodzinie i Jego najbliższym składamy wyrazy głębokiego współczucia.

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI 

KAPITUŁA BRACTWA MOKREGO POKŁADU

ŻYCZENIA WIELKANOCNE

Wielka Sobota: święcenie ognia i wody

W Wielką Sobotę Kaszubi rozpalali i święcili nowy ogień, używając na podpałkę drewna cierni. Żarzące się węgliki zabierano do domów, by rozniecić nowe ognisko domowe, uprzednio wygaszone, co symbolizowało oczyszczenie. Tego dnia święcono również wodę, a jednym z ważniejszych rytuałów była poranna kąpiel w jeziorze lub rzece, mająca zapewnić zdrowie na cały nadchodzący rok.

Niech ta Wielkanoc będzie początkiem nowego rozdziału pełnego nadziei, sukcesów i spełnienia marzeń. Wszystkiego najlepszego!

Kapituła Bractwa Mokrego Pokładu

ODRZAŃSKIE OPOWIEŚCI UJARZMIENIE RZEKI

ZAPROSZENIE NA SPOTKANIE BMP !

 Zgodnie z ustaleniami na ostatnim spotkaniu Bractwa Mokrego Pokładu oraz propozycji udziału w prezentacji filmu "ODRZAŃSKIE OPOWIEŚCI UJARZMIENIE RZEKI" autora Piotra Kałuży zapraszamy na barkę "IRENA" w dniu 3 kwietnia br. o godz. 18,00. Barka "Irena" zacumowana jest w górnym kanale Śluzy Szczytniki przy Wybrzeżu Wyspiańskiego na przeciwko głównego wejścia na Politechnikę Wrocławską.

Więcej…

In medio Europae – VI Festiwal im Romana Kołakowskiego

Strefa Kultury Wrocław oraz Teatr Piosenki zapraszają 15 marca na VI Festiwal dedykowany pamięci Romana Kołakowskiego. Wydarzenie odbędzie się już tradycyjnie w Impart Centrum przy Piłsudskiego 19 🎶
📣 VI Koncert pamięci Romana Kołakowskiego i IV edycja Festiwalu im. Romana Kołakowskiego zabrzmią pod hasłem ,,In medio Europae – W centrum Europy”. U progu przemian oraz rozwoju jakiego doświadcza Polska na tle innych krajów Wspólnoty, organizatorzy pragną przypomnieć widzom najpiękniejsze przekłady Romana Kołakowskiego artystów z całego świata: Kurta Tucholskiego, Bertolda Brechta, Jaromira Nohavicy, Nicka Cave’a, Leonarda Cohena, Charlesa Aznavoura, Jaquesa Brela... koncert dopełnią ,,Anioły” Romana Kołakowskiego z niezapomnianych widowisk ,,Anioły Europy” oraz ,,Wielka Księga Aniołów i Ludzi”. Swoim wydarzeniem pomysłodawcy pragną również uczcić rok prezydentury Polski w Unii Europejskiej 🤝🏼
👉🏼 Roman Kołakowski to artysta o wyjątkowej charyzmie i wielu pasjach, które skutecznie łączył w jedno – bez względu na to, czy dawał się poznać jako pieśniarz, kompozytor, dramaturg, scenarzysta, poeta, tłumacz. reżyser, pedagog, czy też menadżer kultury. Był jednym z nielicznych twórców, którzy w tak doskonały i jednocześnie wyrazisty sposób potrafili pięknymi słowami opowiadać o rzeczach prostych, a prostymi słowami – o rzeczach pięknych.
📆 15.03.2025 I 18:00
📍 Impart Centrum (Piłsudskiego 19)
👉🏼 Bilety: 60 zł (normalne), 50 zł (ulgowe)

In medio Europae – VI Festiwal im Romana Kołakowskiego | Impart Centrum, Wroclaw, DS | March 15, 2025

Patrycja Hefczyńska

Patrycja Hefczyńska, wokalistka, autorka tekstów i muzyki, djka. 

Mieszka na barce we Wrocławiu. 

Na sesjach w studio, na koncertach i na planach teledysków towarzyszy jej pies Buszka.

Nie każdy może otworzyć w nocy okno i zobaczyć dwa księżyce, jeden na niebie, drugi w wodzie, tańczący. 

Od zawsze marzyłam, żeby zamieszkać na barce. To marzenie wzięło się z naturalnej potrzeby bycia w drodze. Bujanie rzeki i łodzi, nawet kiedy stoję na cumie sprawia, że czuję się jakbym była w ciągłej podróży. Bliskość rzeki daje mi spokój. Żyję w rytmie pogody i pór roku. Łódź „Papryczka” , zbudowana kilkanaście lat temu przez mojego tatę, kapitana żeglugi śródlądowej wiosną i latem jest rozgrzana słońcem, a jesienią i zimą przesycona zapachem polan i gorącej kawy. To mój dom i pracownia muzyczna. Na codzień piszę piosenki. Z rzeki czerpię inspiracje do swojej muzyki. Napinające się i odpuszczające, zawodzące na wietrze liny, stukające bumsztaki, woda uderzająca o burty, lód pękający w zetknięciu z kadłubem. Niezwykłe głosy ptaków. Niezmiennie fascynuje mnie ich dzikość, piękno. Mewy, wrony siwe, perkozy, czaple siwe, kormorany i ich kruche ciała, którymi zdobywają niebo. Noszą w sobie muzykę, uczą słuchać . Dobrze pisze mi się na rzece. Wącham, smakuję, nasłuchuję, dotykam. Tu znajduję kolory, zapachy i dźwięki. Rzeka porusza, nie zostawia obojętnym, niezmiennie fascynuje i zachwyca. 

Dobrze żyć blisko natury.  W dzikości jest przetrwanie świata!

Serce mi bije rytmem rzeki. Lubię patrzeć na wodę bez końca. Trzeba stać się rzeką, usłyszeć jej szum, tak jakby to było własne serce. Może mój tato, kapitan żeglugi zaszczepił mi to uczucie w młodości. 

 

P.s.

Cieszę się, że na Odrze pływają pchacze budowane jeszcze w latach 70tych. Violetta, Jacek, Janusz, Wilga, Jerzyk, Janko. Zawsze pozdrawiamy się na rzece. Ten przyjemny, niewymuszony  rytuał wywołuje uśmiech na twarzy i sprawia, że czuję się jeszcze bliżej rzeki. 

 

Pozdrawiam serdecznie , Patrycja Hefczyńska