Podczas uruchamiania przewozów towarów na Odrze W 1945 r. stosowano tradycyjny system holowania. Rok 1946 Polska Żegluga na Odrze Sp. z o.o. rozpoczęła ze stanem posiadania 25 holowników, głównie parowych, 80 barkami bez napędu i 3 barkami motorowymi. Zostały one wydobyte z dna i wyremontowane.

W połowie 1949 r. zaczęły przybywać zaprojektowane i wybudowane, specjalnie dla Odry, W Holandii holowniki parowe:

Dla trasy długiej Wrocław - Szczecin tzw.

duże holendry (9 szt.) - 5O0 KM, 2 śruby: Jarowid (pierwszy z serii), Dażboh, Kupała, Łada, Trygław, Perkun, Radgost, Swaroźyc, Żywija.

Dla trasy krótkiej Koźle - Wrocław tzw. male holendry (13 szt.) - 250 KM, 1 śruba:

 (pierwszy z serii), Bożymir, Bożydar, Bronisz. Chwalisław, Juraml, Mestwin, Mściwój,

Nuadbór, Radosław, Sędiwój, Ścibor, Zbyszko. W 1954 r. uzupełniły je wybudowane w Koźlu, na wzór holenderski, Bogumił i Bogusław.

Według Adama z Bremy „Oddara (nazwa Odry) ditissimus omnis Sclavaniae regionis” i dalej „qui trans Oddaram sunt Polanos” - czym stwierdza, że za Odrą, tj. na prawym jej brzegu już mieszkają Polanie. Według kronikarza Odra jest rzeką słowiańską, dokładniej ,,lechicką". Nazwa rzeki brzmi dzisiaj Odra. Dokument Ottona I z roku 949 podaje ją jako Odera, a „Dagome iudex" Mieszka I z roku 992 W formach Oddere, Odere, Oddore, Oddera. Nazwy te wywodzą się z Pomorza. Wszystkie te formy mają odpowiedniki W codziennych polskich wyrazach: za-dra, łachu-dra, zadziora z dawniejszego zadem, Za-dora (nazwa staropolskiego herbu). Nazwa Odry należy do rdzenia drzeć, dzieli się na przedrostek O+dra, znaczy ,,rzeka, która odziera brzegi, która się przedziera przez kraj, tworząc rozlewiska wodne” tzw. odrzyska. W końcu w. XIII i na początku XIV występuje często już zniemczona postać Odere, skrócona na późniejsze Oder. Na odcinku śląskim najstarszy zapis nazwy z r. 1297 podaje Odra. Rajcy wrocławscy zapisali W r. 1305 Odera, a w 1386 Odram. Oznacza to, że przyswoili nazwę rodzimą, miejscową. Pochodnym tworem jest Orlrzyca, nazwa ramienia Odry przy ujściu Warty do Odry. Nosi już postać polską, nic pomorską. Nazwa posiada swych krewniaków, a nawet sobowtórów na ziemiach polskich i Słowiańskich. Odra, wieś, później Opatowice; Odry, wieś pod Czerskim na Pomorzu, znana od XIV w.; łan Odrakowski; Odruna Wola, wieś w powiecie błońskim; Odrańcza grupa chat pod Łososiną w pow. Limanowskim.

Na ziemiach ruskich: Odrow, pr. dop. Dniestru; Odr, olbrzymie błoto na Polesiu, Odryno, błoto w pow. sluckim; Odryżyn, wieś. pow. kobryński; Odra dopływ W Jugosławii; w Czechach osada Odry u źródeł naszej rzeki. Na ziemiach polsko-pomorskich właśnie W dorzeczu Odry Są nazwy rzeczne najczęściej z mianem Odry związane. Są to nazwy Dra - Drawa, Drawsko, Drama.

W badaniach pradziejów „urządzeń pływających" wskazuje się jednoznacznie na wykorzystanie prądu Wody do ich przemieszczania. Transport wodny mógł więc rozwijać się nad dużymi rzekami, gdzie istniała naturalna droga wodna. Od pojedynczego pnia drzewa do tratwy to długa droga człowieka pierwotnego. Można domniemywać, że dzieje tratwy sięgają epoki kamiennej (600 000 - 10 000 lat

p.n.e.). Tratwy niewątpliwie były pierwszymi urządzeniami pływającymi, budowanymi świadomie. W 301 r. p.n.e. przewieziono nimi słonie diadocha Kassandrosa - wodza Aleksandra Wielkiego przez rzekę Megarę (Przesmyk Korynckim) a pod koniec III w. p.n.e. także słonic Hannibala przez Rodan.

 Łodzie wypalane lub dłubane, to już wyższy kunszt szkutniczy W budowie statków. Dzięki nim można było już planować wyprawy wojenne, myśliwskie i odkrywcze. Zaczął rozwijać się handel na większą skalę. Wystarczy wskazać, że w średniowieczu kupiecki wóz czterokonny przewoził ok. 1 tony ładunku, a statek rzeczny mógł ładować 10 ton.

Dłubanki jeszcze do niedawna można było Spotkać W dolinie Narwi. Spławiane Dunajcem tratwy, zbudowane z kilku połączonych z sobą łodzi korytkowych biorą swój początek z dłubanek. Jaki był rozwój drogi wodnej, statków i żeglugi na Odrze, przedstawimy w następnych numerach Biuletynu.